Helikon. Jaargang 3

[p. 38]

Vroege vogel

Er kweelt een vogel op een tak,
waar 't loover nog niet leven wou;
de lucht spant ijzig, grauw en strak
over de Februarikou.

In trillers slaat het vogellied
over het doode, dorre hout,
stuwend, of men een kogel stiet
door het slapende winterwoud.

Dan wordt het weer droevig en stil,
de zang verstikte in 't doode mos.
Maar dieper hoort men in het bosch
den vinkenslag, staalblauw en pril.

Alex Campaert