Helikon. Jaargang 3

[p. 22]

Scheveningen, dood-seizoen

In een kleinen lichten bar met meubels-in-de-was
Hebben wij lang veel britschen drank gedronken;
't Was er intiem en warm, zoo achter 't dichte raam
En buiten deed de zeewind d'ijz'ren stoelen trillen.

Het leek hier een fumoir van 'n schip of van een trein:
Mijn harte was ontroerd zooals wanneer men reist;
Ik was geheel verteederd, zacht gestemd, afwezig;
Ik was als een klein kind vol spanning en heel braaf.

Toch was toen alles rustig overal om ons heen!
Bezoekers bij de tapkast deden confidenties;
O wat is men toch klein, hoe nietig is men soms
Wanneer men U zoo nâ voelt, onbegrensde golven!

Uit: Les Poésies de A.O. Barnabooth, door Valery Larbaud
(vertaling S.)