Helikon. Jaargang 3

[p. 17]

Vier gedichten naar W.B. Yeats

Dit is 't gewolkte

Dit is 't gewolkte om de gevallen zon,
de majesteit die sluit zijn brandend oog:
op 't werk des sterken legt der zwakken drom
beslag, tot dàt neertuimelt wat omhoog
stond en de wanklank volgt op wat vol zong,
en alles ligt gelijkgeslecht terneer.
Dus, vriend, indien - uw hoogtetijdperk om -
die dingen kwamen, dan zooveel te meer
is 't grootheid die ge als metgezel u won,
ook zoo ge u slechts tot kindren, zuchtend, boog:
Dit is 't gewolkte om de gevallen zon,
de majesteit die sluit zijn brandend oog.

[p. 18]

Geleerden

Kaal, door geen zonde meer gestoord,
oude kaalkoppen, knap en deftig,
pluizen regel na regel door
wat jonge mannen rijmden, heftig
woelend op bed in liefde's klagen
om schoonheid's leeg hoofd te behagen.

Kuchend in de inkt tot der wereld eind
verslijten zij 't karpet en stijgen
in aanzien. Zonde -? een vreemd soort vriend -?
Geen mensch kon er ooit lucht van krijgen.
O, Heer, wat waren wel hun woorden,
stond hun Catullus plotsling voor hen?

[p. 19]

Volksleiders

Zij moete' om zeker van hun zaak te blijven
voor laag uitmaken elk die anders is,
gevestigde eer neersleuren, overdrijven
waar ook hun los bedenksel nieuws uit grist,
en 't onderadems mompelen als ware
't riool dat overloopt een Helikon
en laster zang. Hoe zouden, dat het ware
bloeit bij de lamp des vorschers, en daar alleen,
zíj weten, zijnde zonder eenzaamheid?
Als 't volk maar meekomt heeft de rest geen nood.
Hoop, liefdes, dag aan dag vernieuwd, en luid
speelt hun muziek; die lamp is van den dood.

[p. 20]

Leda en de zwaan

Een slag - en groots boven haar wankelval
klapwiekt hij nog, streelende met de duistre
vliezen haar dij, haar nek omsnaveld al,
haar borsten weerloos aan zijn borst gekluisterd.

Hoe moeten, van haar wijkende dijen, vaag
die angstvingers de veeren pracht vandaanslaan?
Wat kan, in dien witten stormloop neergevlaagd,
't lichaam dan op zich 't vreemd hart voelen aangaan?

Een sidd'ren in de lendenen verwekt
de muur in puin, torens in vlam en rook,
en Agamemnon dood.

Zoo zijnde ontrukt,

door 't woest bloed van de lucht zóó overladen,
gewerd haar met zijn macht zijn weten ook
voor haar die bek weer achtloos los kon laten?

A. Roland-Holst