Helikon. Jaargang 3

[p. 5]

De commensaal

De regen tegen 't venster slaat,
het licht wordt druilerig en valsch;
een orgel jengelt in de straat
een ouwerwetsche trieste wals.

Er is toch eigenlijk niet veel aan
te leven als een commensaal,
die af en toe eens uit kan gaan
naar 'n bioscoop of danslokaal.

De vrienden die ik vroeger had
zijn allen één voor één getrouwd;
de meesten zijn 't allang weer zat,
een enkele maar heeft 't niet berouwd.

Soms krijg 'k verlangen te gaan zwerven
naar landen met een warmer licht.
Om 't visioen niet te bederven
doe ik mijn oogen even dicht.

'k Zie booten die aan kaden meren,
waarlangs verliefde liedren zwieren
van zorgelooze gondelieren:
Venetië... duiven... blanke veeren...

Het orgeltje komt dichterbij
met de Ouverture Wilhelm Teil.
Die man krijgt altijd wat van mij,
hij zegt dan gretig ‘Dank u wel’,

[p. 6]

 

vraagt of hij nog wat spelen zal.

 

En meestal knik ik maar van ja.

 

Dan draait hij langzaam ‘Loin du bal’,

 

het lijflied van mijn hospita.

 

 

 

Omdat het regent geef ik meer

 

dan wat hij van me is gewend.

 

Hij kijkt: nog 'n nummertje, meneer?

 

Maar nijdig roep ik naar de vent:

 

 

 

‘Draai nou geen Carmen, Faust of Tell,

 

maar de wielen van je onderstel!’

 

 

 

Johan de Molenaar