Helikon. Jaargang 2

[p. 157]

Kustwacht

Ik sta te nacht, stom, op een hoogen toren,
onder mij woelt het water van een winterzee;
de wind waait koud, de maan hangt, half bevroren,
tusschen de takelmasten aan de doode ree.

Ik sta te nacht, een starre, stomme wake;
een zwarte streep tusschen verblindend licht.
O God, een mensch te zijn, wiens denken als een spake
steekt tusschen eeuwigheid en steen-bevroren plicht.

Alex Campaert