Helikon. Jaargang 2

[p. 54]

De zee

Daar - een blauw verlangen - moet de zee zijn;
het land wordt wijder en een wind vangt aan
te stroomen als een water en te slaan
over de duinen van mijn kleine pijn.

water en wind, eendrachtig stroomen -
dit blauwe heimwee jubelt als een zee
over het wijde land en heeft mij opgenomen -

water en wind, een onverbrekelijk verbond
van dood en leven, die bewogen zijn
over het wijd geluk van dezen wijden grond -

maar daar, dààr ergens moet de zee zijn!

Gabriël Smit