Helikon. Jaargang 2

[p. 41]

De verliefde zwerver

(Een oudejaarsavond-ballade)

Toen 't jaar bijna voldragen was
ging de verliefde zwerver uit.
Hij dook zich dieper in zijn jas
en keek in een beslagen ruit.

Hij zag zijn schamele figuur,
zijn stoppelbaard en vaal gelaat,
zijn scherpe trekken in zijn zuur
gezicht, dat ieder tegen staat.

Hij liep vereenzaamd langs de straat
en wist de menschen nu bijeen
om tafels met het fijnst gebraad,
maar aan een zwerver dacht niet één.

Hij liep en liep en wist wel waar
hij ook vanavond komen zou,
een stille straat, een huis en daar
woonde een eens beminde vrouw.

Toen hij voor 't huis gekomen was
gluurde hij gretig door een kier,
maar hij zag door 't beslagen glas
enkel een glimp van het plezier.

Hij dacht hoe hij daar ook eens zat
als gast, gelukkig aan haar zij.
Hij wist wel dat ze hem vergat. -
‘Nu denkt er niemand meer aan mij.’

[p. 42]

 

De koude nachtwind dreef hem voort

 

langs huizen, waar de vreugd weerklonk,

 

naar een stil kroegje in een poort,

 

waar hij zich met geweld bedronk.

 

 

 

G.H. 's-Gravesande