Helikon. Jaargang 2

[p. 34]

De imitator

Uit een rij van Pierrots werd hij naar voren
Gevloekt, de jongste van dien witten adel;
Er was geen school haast waar hij wou behooren,
Z'n familie gromde: steeds wéer naast het zadel!

Het leven had hem als een lange kling
Al neergesmeten, maar hij sprong weer op;
Zijn scherpe houding sneed hij in elk ding,
Zelfs bij het vluchtig gooien van een prop.

Zeer jong al oud, - zeer bleek, en goedgekleed,
Met iets onzegbaar valsch daar nog door heen
Gewaaid van over 't sluikzwart zijner haren:

Zoo bleef hij in den stijl met wat mij speet:
De fijngedanste leugens van zijn been,
Toen wij tezamen op zijn kamer waren...

S. Vestdijk