Helikon. Jaargang 2

[p. 17]

[Nummer 2]

Hollandsche kwatrijnen

Op de' adem der gedachte rijst en zinkt
Uw Beeld in ons: oneindigheid verslinkt
In eindig, onpersoonlijk tot persoonlijk...
O klein besef, op kortste vlucht verminkt!

Ons hebt Gij in den morgen al bedacht,
En met den middag zelfs geluk gebracht...
Hoe komt, hoe waagt onze avond te benijden
De armsten die alles hopen van den nacht?

Een oogwenk troost ons met Uw morgenrood.
Dan laat ons weêr de dreiging van den dood,
Ons, zelfs tot eersten aanleg van beminnen
Enkel bijmachte onder gemeenen nood.

Elk nieuw heelal dat 'k binnen de' einder haal,
Kristallizeert, bijkomstige koraal,
Om 't eenig moedersnoer dat houdt gebonden
't Hart aan zijn eersten oorsprongs zuivren graal.

P.C. Boutens