Helikon. Jaargang 2

[p. 1]

[Nummer 1]

Een ochtend

Gouden windstilte van den tijd...
Werd eindlijk tusschen dood en leven
de lange veete van het sterven opgeheven?
O, wereld, onbegrijpelijk herleid
tot dit verhemeld vergezicht...

Wat is er dieper dan het licht
en geheimzinniger dan helderheid -

De afgrond des lichaams niet, noch welk verborgen oord
der ziel ook, noch de geest, die door geboorte of val
trotsch en rampzalig de onderwereld toebehoort
en de neerslachtigen beheerschen zal;
noch de neerslachtigen, die van hun lot
hem als de god
eeren gebukt, in oproer haten, overgloord
van de brandgloed, die hij het licht ontstal.

Van dezen geen. Maar wel ten allen tijd
uit de ongelijken strijd
de oogopslag van den eenzame -

o, blik,

heilige wond, die niet te heelen is
in dit zwaar vleesch, stralende bres -

tot met een snik
heimwee, het ontoereikende, ten hemel schreit.

A. Roland Holst