Helikon. Jaargang 1

[p. 145]

[Nummer 10]

Afspraak

Had ik ooit of immer iets te maken waar ik was?
Overal kwam ik te vroeg, te laat, en nooit van pas.

Om weêr weg te wezen was elk voertuig ik te vlug.
Zoo na 't afscheid wroegde een duister heimwee mij terug:

Of juist daar en nu, nu mij de korte kans ontging,
Levens eigenzinnig wonder in een fluistering,

In een menschenblik, een bloem, den aanhef tot een lied
Even zich en inniger dan vroeger ooit verried...

Neem mij zeker meê weg uit de donkerheid van hier
Naar de nieuwe lichte lente van uw hoog bestier.

Leid en voer in goddelijk geduld mij stap voor stap
Als het kind dat 'k ben, den blinde zonder zeggenschap.

Kan er ander doel bestaan dan 't doel van uwen lust?
Dag en nacht die hemelt over uw bewogen rust?...

Langs de zeeën uwer oogen uit de haven van uw hart
Is wel nergensheen het uitzicht, nergensheen de weg versperd:

Al de eilanden die verdwazing uit den chaos heeft gered,
Al de posten door verrukking in de toekomst uitgezet:

Dood en leven staan doorschenen zonder scheidingszoom
In den vrijgebaanden allerzijds bereisbren droom:

In de schoonheid van den zaligen geboorteschrik:
En de ziel geeft zich verloren in het oogenblik.

P.C. Boutens