Helikon. Jaargang 1

[p. 141]

Voorwereld

I

Zoo wint, niet meer gedempt door wolkendagen
Sinds eeuwen tegen nacht de harde slagen
Van felblauwgeele scheemringlooze dagen.

Zandzeeën liggen kustloos uitgestrekt.
Alom wordt de geduldige vacht der vlaktes
Doorstoken, overwoekerd: stekelcactus
Bestrijdt met spitse lansen, dikke trossen,
Het stralenleger dat zijn sappen trekt.

Met reeds versteenend lof bezwaarde bosschen
Staan op krimpende kuststrook saamgedrongen
Stikkend geblaârt in wanhoop opgewrongen,
Kniewortels wéér den bodem ingeboord.

Uit 't wouddiep wordt geen vogelroep gehoord
Waar dikgeschilde plompe torren ronken,
Soms plotsling grondwaarts ploffend, hittedronken.

[p. 142]

II

Op tengre stenglen stegen varenplanten
In de ijlsfeer. Dampgedragen kronen dreven
Naar de oppervlakte van het stilstaand leven
Breed overschaduwend, dierkiemen bleven
In weekdierstaat door warme diepzee zweven.

In steenkooldonker starden diamanten.

Alleen door donder werd de stilt' gestoord;
De groote regen die zich somtijds strekte
Zette haar zwijgen even ruischend voort.

Geen rotsgrond stuitte d'onbegonnen val.
Zee onderwierp zijn zwalpen 't leeg heelal
Waardoor slechts scharen vleugelvingers sprongen.
Waar plantendood in stilstand land verwekte
Werd 't ongegrond-gebrugde dra verwrongen
Onder den aandrift van een heeten stroom.

Bergen ontstonden en vergingen, weeker
Dan wolken. Zonnen bleven nog onzeker,
De sterren neevlig en het leven droom.

Wel zweven vlinders vogelgroot, zwaarmoedig,
En weven spinnen, traag en zwart volbloedig,
Sombere webben tusschen hooge stammen
In 't grijsrood kruisvuur van lianenstammen.

Alles ligt onderdrukt in looden dommel
Steeds slapeloos door 't sleepende gerommel
Achter de steenen kim, waar 't kernvuur staag
Onder bezwijkende aarde woelend, traag
Landtongen, lava laaiend uit deed puilen

[p. 143]

 

Over de kammen kruipend naar de kuilen

 

Waar monsters: pootloos, vleugelloos geslacht

 

Tot roerloosheid gedoemd, verdelging wacht.

 

 

 

1923.

 

J. Slauerhoff