Helikon. Jaargang 1

[p. 139]

Blinden (naar Brueghel)

Langdradig als een slakkenspoor op heggen
Beed'len zij dorpen uit, van huis tot huis,
Verlevendigd, als zij de giften zeggen,
Waarop zij slapen kunnen, hard en kuisch,
Verzadigd, eenzaam met hun kauwgeluiden.
Ze kennen elkander aan 't klokgeruisch
Bij 't drinken, of aan de beschorste huiden
Die zij aftasten zooals een houtvester
Zijn kruisen zet om 't rooien te beduiden.

Men moet hen zien, als ze de eenige flesch ter
Hand nemen, door een waard in haast gevuld:
Wàt zal het zijn: schoon water of wijnresten?...

Gewoonlijk toonen zij wel 't woudgeduld
Zich breed te drenken aan een zomerregen,
De monden open; niemand treft de schuld,
Al vallen drupp'len ongelijk hun tegen.
Onder de boomen vredig in een wrong
Luist'ren ze naar wat in hun macht gelegen
Is, soms smakkend, wenschende met de tong;
De posten uitgezet in vingertoppen,
Waar onderling verraad altijd op sprong:
Naar 't zachte sluipen en het broodverstoppen.-

Dit voor den regentijd. - Maar als het stof
In hoon hun oogen vult, als na het kloppen
Om water, 't peilen ton na ton, het grof
Getwist uitbreekt om wie hun vloek verdiende:

[p. 140]

 

Dàn neemt de zonnekoorts hen in verlof,

 

En hand in hand, in droomen stralend zienden

 

Geworden, dwalen ze van bermen neer;

 

Hun voet haakt - zoo de eerste, zoo de tiende -

 

En grijnzend storten ze in 't onzichtbaar meer...

 

 

 

S. Vestdijk