Helikon. Jaargang 1

[p. 135]

Sonnet

Een lichte zaal met bloedroode guirlanden
en achterin 't gedrein van een orkest, -
een cabaret heet dit. Men drinkt en danst er 't best
na middernacht, als 't leven alle andren
naar regelmaat gekweld heeft en naar bed gepest, -
maar wij hebben ons tegen slaap vermand, en
van vale dag gewend tot feller stranden,
en onze heete droom aan moezel weer gelescht.

Ik kijk in oogen die zich tot mij keeren,
langzaam en diep blijven zij aan mij hangen, -
en naar profielen die strak langs mij schouwen
om plotseling mijn drieste blik te vangen, -
ik denk hoe clowns hier worden tot voorname heeren,
en boerenmeisjes tot mondaine vrouwen.

Emile van der Borch