Helikon. Jaargang 1

[p. 134]

Laatste avond

Den laatsten avond van ons samenzijn
Was alles zóó, dat 'k niet tot U kon spreken,
Uit vrees opeens in tranen uit te breken:
O uw gelaat, verlicht door de'avondschijn.

Dien avond laat hebt gij mijn hand genomen,
Die weerloos trillende in de Uwe lag,
Als een gewonde vogel, en toen zag
'k U aan en toen is ook het eind gekomen:
Een duizling voerde zwevende mij mee,
En om mij gonsde een ruische' als van de zee.

Jo Landheer