Helikon. Jaargang 1

[p. 129]

[Nummer 9]

Avondlijk bezinnen
(Oosterbeek)

De avondlaaie zon

Glijdt langs het gazon

Weg van voor den mateloos verdiepten horizon

Die aan de' overkant

Over 't Betuwsch land

Onvervuld en waasgewasschen zijn bezinning spant...

't Schaduwlooze licht

Langzaam opgericht

Doet zijn koele diepten open als een bloemgezicht:

Of een cactusstam

Uit zijn slangekam

Voor éen avonduur ontplooit zijn dunne glazen vlam:

Of een oog ontstraalt,

Nu zijn luister faalt,

In onaardsch bedenken dat het niet den morgen haalt:

Of een mond besterft,

En al bloedontverfd

Zelf nog vóor den dood in witsten glimlach zich verderft:

Of voor dag en ziel,

Beiden even iel,

Al verlies en winst en doel en einde samenviel:

Tot zich ziel ontgeeft

Al wat in haar streeft,

En nog maar den storm van sterven in zijn stilte voorbeleeft.

P.C. Boutens