Helikon. Jaargang 1

[p. 121]

Najaar

Nous n' irons plus au bois,

Les lauriers sont coupés.

Mijn kindje, trek uw mantel toe.
't Is me te kil. Ik weet niet hoe
Dat hier in 't woud gevaren kwam.
Zie me nu toch dien vreemden gloed;
Zoudt ge niet zeggen dat er bloed
Gesprenkeld werd op eiken stam?

't Is waar de zomer is voorbij,
Te snel voor U, te snel voor mij,
Die me behaag in uw verkeer.
Het ruikt alom naar stoppelbrand
En d'eikels droppen op het zand
Als een ultieme gave neer.

Toe kindje, al woelt in U de lust
Naar mateloos omarmen, rust.
Hier past geen land'lijk minnespel.
Wij loopen door een krankenhuis
En wat gij noemt het bladgedruisch
Is mij veeleer een diep vaarwel.

Kom, laat ons op de teenen gaan
Tot waar de toortsen langs de baan
Verwijzen naar de verre stad.
Het avondt...ook in mijn gemoed.
Gij, die nog jong zijt, wees me goed
En weer de scherven langs mijn pad.

Aimé de Marest