Helikon. Jaargang 1

[p. 110]

Afscheid

Soms slaat een schaduw door haar grijze leven:
de tuin ligt hijgend in den greep der zon.
zij voelt de bloemen in haar handen beven,
maar durft niet weten waar de pijn begon.

zij zal naar huis gaan en het maal bereiden,
zeer toegewijd, misschien dekt zij voor twee,
want nu, nú eet de ander mee,
zij kàn zijn komst niet langer beiden.

toch gaat zij achteloos de zelfde wegen,
tusschen de bloemen zal haar pijn verzwerven.
in haar lendenen trilt het golvende bewegen
van de geuren... o, nu gaat haar kindje sterven,
zacht weggevoerd, zij zal het niet meer dragen...

en in een kleinen vijver heeft zij het begraven.

Gabriel Smit