Helikon. Jaargang 1

[p. 106]

Sonnetten

Verkrachter

De vent!... Toch moet men veel vergeven,
En allicht was niet hij alleen de schuld;
Er zijn mysteriën met dekkend waas omhuld
Maar zeker is: hij nam, en zij heeft stil gegeven...

Twee menschen voelden in elkaar iets schichtig beven,
Twee menschen waren van eenzelfde drang vervuld;
Al is het dan dat later wordt onthuld,
Dat die de schande droeg, gaf ook aan schande leven.

Er bloeid' een frissche bloem tusschen wat oude stronken,
Zij kleurd' en geurde zoet heur wijdgeopend hart.
Toen is op 't middaguur iets bij haar neergezonken
Dat hunkerde naar bloemen, en niet heeft gemard
Doch stil haar zoete frischheid gulzig opgedronken...
En toen weer voortgegaan, waar langer toeven smart.

[p. 107]

Avondval

Nog enkle zonnestralen zwerven door de luchte
En blinken in hun lichtschijn alles rood;
't Is of de zon haar levensglans vergoot
In warme droppels van bloedroode zuchten.

De schemerstralen lossen op tot ijle vluchten
Van matbleek goud, dat allengs grijs verschoot
Omdat geen zon meer levenstintling bood
Doch stil verzonk in vale schemerluchten...

...................................

De avond is nu vol, de dag geheel verdwenen;
Maar flauwe zilverglans doorlicht den nacht
Nu flonkersterren aan den trans verschenen.

Zoo waast ál 't licht van dagenzonnepracht
Tot stippellichtjes, die van verre weenen;
Maar die tóch lichten zijn, al tintelen ze zacht.

Jac. van Essen