Helikon. Jaargang 1

[p. 101]

Sterven

Sterven: in hetzelfde bed wellicht gelegen,
Waar men duizendmaal heeft geslapen en bemind
Doch waar men zich dan voor het laatst bevindt,
Weggaan, maar onbeweeglijk neergezegen.
Een plooi in het laken - de laatste daad.
Duizend weemlende wegen voerden hierheen,
Doch overal is de terugtocht afgesneden.
En terwijl men wellicht nog de oogen opslaat
En de verandring slechts bespeurbaar scheen
In 't ingezonkene van het gelaat,
Wordt heel het leven dan gehéél verleden.

Anthonie Donker