Helikon. Jaargang 1

[p. 97]

[Nummer 7]

Vier verzen

Nog voor der oogen...

Nog vóor der oogen verste weêrlichten;
nog vóor der blikken eerste bliksemvonk
verschroeiend oversprong en naakt en ledig
het aanschijn dezer wereld liet
tot haar volledige herwording;
nog vóor der woorden flauwste rommeling
boven hun weêrgalms dooven donder
verstaanbaar opklonk - was 't een stom gebaar?
een van zijn almacht onbewuste
handstrekking? in uw eigen diepte
de aardschok van nooit nog onderkend vermoeden?:
ver onder d'ongepeilden schoot
der rimploosvlak verbaasde roerselen
doorsneed doelvast bestierde ploegschaar,
't weêrhaakgeschaarde tasten
van blinde levenhongerende wortelen,
den vleesch-en-bloedgevoeligen
afgrondlijken oerbodem van mijn wezen
en ankerde elke hemelopen kans
van zwaarte-ontvleugelde opvlucht
voorgoed in de onuitputtelijke kaamren
van aardes donkre levenskracht.

[p. 98]

Laat aan mijn nederlaag...

Laat aan mijn nederlaag geen twijfel over!
Niets liever wil ik dan verslagen zijn!
Een zegevierder was ik hier tot nu,
die leek wel nimmer moe van overwinnen
en steeds tot nieuwen kamp krachtvaardig en bereid...

Lag niet de wereld weerloos als een buit
voor dezen jongen hoogheerlijken glimlach,
het stralend onbewogen masker voor
ondragelijke pijnen,
de ruggelingsche martelbeten
van achterhandschen afval en verraad?...

Mag ik, in onmacht neêrgelegd door wonden
voor in de borst, in eerelijken strijd
ontwapend en ontmomd,
met dezen dageraad van nieuwe horizonnen
nu eindelijk tot nooit behaalde morgenkracht
genezen?:
wat menschkind kan alleen
van uit zijn eenzaamheid
de hemelen vermeestren?
of van zijn eigen eindloosheid
de donkre diepte
veroovren,
vóordat hij eerst met zijn gelijke
van man tot man zich mat?

[p. 99]

Gij moet mij wel beminnen..

Gij moet mij wel beminnen, en daar is geen ontkomen,
nu dat de nachtegaal voluit heeft ingezet
den teederroekeloozen, den hemelstormend' aanslag
die hoop en wanhoop tergt tot éen verbeten bond:

alle onvervulde zielen die hier gedaante namen
in den beloken ban van éendagscreatuur,
onsteken en ontlaaien in kleurgebroken vlammen
van bloeibekoelden gloed en bloeddoorschenen nerf:

in zelfvergeten opgang ter mededoogenlooze
onverantwoorde keur en naar het speelsch geweld
van 't onontkoombaar dreigend en dralend zomeronweêr
dat allen bloei verdelgt en spaart de bloote vrucht:

of de ingreep van Gods vingren, door derenis gedreven,
uit zooveel veegs en schoons éen ongekreukte bloem
genadig mocht behouden en onverderflijk bedden
in het getijdenboek van zijn gedachtenis...

Gij moet mij wel beminnen, en daar is geen ontkomen.

[p. 100]

Driehonderd waren wij...

ίερòς λóχoς

Driehonderd waren wij, en bleven wij,
volle driehonderd, nu wereldverstrooid,
van jongsten naam en toenaam, volk en taal
onkenbaar vreemden, die elkander vinden
in dit land van schijnheilge ronselaars,
waar allen met hun andre looze leuzen
partijmoord stichten en de jonkheid deelen,
blij en bevredigd als om een stuk brood
een kind zijn lijf en ziel aan hen verkoopt
door valschverlogen lippen; waar de drift,
de schoonheid van elk gaaf vernieuwd geslacht,
de blanke lijfsbloei en het oogenvuur
van heilgen durf en offervaardigheid,
gebonden aan den staak der pijniging,
met overleg gemarteld en doorwond,
wordt leêggebloed of onheelbaar verminkt
tot levensnood en doodsvrees... O en dan -
uit diepste erinnering gepijnde honing! -
in den doorbroken klank der stugge spraak
in staamlende verrukking ons bezinnen
op onze eenparige afspraak en gelofte
van nooit den glans van Hellas te overleven
in den voornacht van onzen eersten dood,
van Chaironeia, waar wij allen bleven
opnieuw gezaaid in den Boiootschen grond.
Telkens weêr stijgen we uit het hart der aard
rijp en gereed over de duistre wereld
samen te breken als een loopend vuur,
kortstondige in zichzelf verteerde brand
van mannenmoed en schoonheid, op den wenk,
den eersten oproep onzer vaderen
Epameinoondas en Pelopidas.

Andries de Hoghe