Helikon. Jaargang 1

[p. 102]

Oase

Mijn jeugd? Alles veranderd. De tuin van vroeger
Verwilderde, het huis werd oud en vreemd.
Een wreed verwondend weerzien, alles droeg er
De kenteekenen van, de tijd ontneemt

Ons alles: Vader, Moeder en onszelf.
Ontbinding woekert er door alle dingen,
Eindlijk verschilfren zelfs herinneringen.
God vernietigt onafgebroken zichzelf.

Doch ik ben besloten dit te behouden.
Laat een sloopend verval al het aardsche omzwermen,
Déze liefde - ik zal nog met bevende, oude
Handen haar tot het laatste beschermen.

Anthonie Donker