Helikon. Jaargang 1

[p. 78]

Invokatie

Hier ben ik weer, die Gij alleen te leven
geschonken hebt om altijd aan uw poort te staan,
en alle boten aan de ree de zeilen te zien reven
om immer dan de roep der kimmen te weerstaan.

Ik vraag U niet, om morgen over deze dalen
een nieuwe zon haar vlerken te zien openslaan,
haar al de wegen naar de bergen te zien openkralen,
om 's avonds op hun top verheerlikt dood te gaan.

Alleen dat deze nacht de sterren laag genoeg ontbranden,
want wat er in der dagen diepten is vergaan
is misschien al genoeg, opdat mijn leeggegleden handen
nu om een droppel ewigheid boven mijn ogen staan.

Jan Vercammen