Helikon. Jaargang 1

[p. 73]

Strofen

Wij zijn maar dwazen,

die in een roes van

dronken waanzin

willen uitrazen:

iets van don Juan,

diep binnen-in.

Demonen, die der vrouwen ziel bewonen,
hoonen het schoonst' gebaar in ons:
't gebaar der daad om met liefde te loonen
de schoonheid die zij brachten ons.

Na deze droom,
gaat mij een oude wond aan 't bloeden.
Mijn wezen is vol schroom.
Mij faalt de moed het eigen heil te hoeden.

Zoo ben ik;

zoo zal ik altijd zijn.

Zoo leef ik

in stage vrees en pijn.

Zij, die u minnen, 't meest u tergen

en slaan de slage' u in 't gelaat.

Waar blijft gij uwe teerheid bergen

voor 't zengen van latente haat?

M. De Doncker