Helikon. Jaargang 1

[p. 70]

Uit Eurydice

De dood

Zij stierf, Eurydice, zij stierf:
de mare ging over 't luide land
dat zij nu onder de schimmen zwierf.

Ik glimlach, en ik druk een hand,
mijn woorden klinken ver en ijl,
ik steun mijn armoe aan een wand;

mijn voeten gaan, maar ik verwijl
bij Eurydice's laatsten blik;
mijn stap houdt stil, en zie, ik ijl

van een onmenschelijken schrik
gestuwd, naar 't land zonder zon of wind,
om haar te zien, één oogenblik:

want 'k heb haar niet genoeg bemind,
zij stierf vóór ik haar had begeerd,
en nu zij niet meer wederkeert,
is van haar dood de wereld blind.

[p. 71]

De terugtocht

Al stapt uw voet achter mij aan
toch weet ik u mij voren gaan;

zoo, buiten ruimte en buiten tijd,
zijt gij veel schooner dan gij zijt;

al waar ik ga, en lach en zing,
is 't of ik dieper in u dring;

gij zijt de weg, de lucht, het meer
waarin ik drijf, en nooit meer keer.

Verzoeking

Roep mij niet uit de droomen weg
waar ik u vond;
roep mij niet aan omdat de weg
uw voeten wondt.

Want als ik omzie en me uw blik
doorschiet als glas,
laait in een enkel oogenblik
mijn vuur tot asch.

[p. 72]

Eurydice

Naakt, naakt gelijk een kind, en naakt
zooals een vrouw den eersten dag
van hare kuische rijpheid blaakt;
als een dronk water klaar uw lach;
uw dubble borst gelijk een koelte
voor mijn van zang verzengden mond,
en van uw buik de donkre zwoelte
waarvoor ik plots te siddren stond.

In één stond is de horizon
gelijk een vuur om ons gesmeed;
wij branden lijk een dubble zon,
de liefde is maar een enklen kreet
waarvan de hemelen verstommen.
Eurydice, keer naar den dood
nu weer, die 'k op den dood gewonnen:
een wereld duizelde in uw schoot.

R. Herreman