Helikon. Jaargang 1

[p. 55]

Van de kasteelen

God, geef ons weder al die dingen
Die nu slechts als herinneringen
In hooggeraamde zalen staan.
Zij zijn zoo koud om aan te voelen.
God, kondt Gij dit wel zoo bedoelen
Dat al dit leven moest vergaan?

God, geef ons weder de karossen,
De ruiters met hun vederbossen,
Hun sjerp die over 't harnas glijdt.
Na zulke dagen, maak de nachten
Weer waarlijk nacht en de gedachten
Weer vol van uwe donkerheid.

En geef ook dit: dat de kasteelen
Waarmee zoo graag geleerden spelen,
Waarvan zoo vaak de dichter zong,
Weer worden werkelijke waarden,
Een kracht, een levend deel der aarde:
Maak de kasteelen weder jong.

En laat er weer geslachten wonen
Als zij wier wapenschilden toonen
Verschilferd leeuw en adelaar.
Of zijn zij allen uitgestorven
Die 't land te paard hebben doorzworven
Om éénen glans van 't blondste haar?

Zij waren nu zoo lang verlaten,
Zoo lang door herst omregend, - laat de
Kasteelen nu weer zomersch zijn
En vrouwen staan op de bordessen
Met de gebaren van princessen
En oogen van aqua-marijn.
J.J. van Geuns