Helikon. Jaargang 1

[p. 31]

Elegisch

De verrukkingen die vroeger mij droegen
laten onberoerd het somber gemoed,
leegheid vult tot den rand ieder genoegen,
vadsig vloeit het weleer steigerend bloed.

Ik versta de schoonheid niet meer, de wijs
der vogels klinkt als monotoon gekrijsch,
ik ben blind voor bloemen en regenbogen,
sterren en oogen laten mij onbewogen,
alle wegen zijn zanderig en grijs.

Willem ten Berge