Helikon. Jaargang 1

[p. 21]

De zwerver

Ik ben vermoeid. Toch ben ik nog gestegen
Tot op den heuvel in het late licht,
En vóór mij kronkelen de duistre wegen
Van 't avonddorp, dat daar verlaten ligt.

Is nu de wereld zooveel eeuwen ouder?
Alles lijkt mij zoo vreemd en toch bekend.
Ik mis alleen een vriendelijken schouder,
Een lichaam, dat mijn lust voelt en herkent.

Ik ben alleen voor gansch mijn verder leven,
Er is niets meer dat me aan deze aarde bindt.
En toch, ik voel mijn hart onstuimig beven:
Dààr staat een boom, dààr speelde ik eens als kind.

Jan van Nijlen