Helikon. Jaargang 1

[p. 3]

Twee verzen

Moeder van barmhartigheid

Voor J.B.

Die als een moeder geboren wordt,
En voor de taak staat, die zij vindt,
Die komt wel kracht en tijd tekort
Voor een eigen huis, voor een eigen kind.

Die hier begint met zichzelf te geven,
En nooit iets achter- of voorbehoudt,
Krijgt van het willekeurig leven
Maar kleinen schat van goed en goud...

Maakt niet eenelk zijn deugd van zijn nood?...
Ook ik was waar Gods manna viel,
Dat dieper voedt dan 't daaglijksch brood
De zoete nooddruft van de ziel.

Ik heb mijn kindren niet gekozen;
Zij zijn mij telkens voorgeweest:
De wereld loopt vol van moederloozen
Die snakken naar hun familiefeest.

Zoo woon ik nergens en overal
In dezen onbezwaarden spoed,
Die niet weet waar ik blijven zal,
Maar enkel waar ik henen moet...

Gezegend zijn die kindren blijven,
En zalig die hen ontdekt en mint!
Won ooit éen hart van bloed en lijve
Zijn nimmermeer ontgroeide kind?

[p. 4]

Domburgsch uitzicht

Opeens, met éen blik te overbruggen, valt verslonken
De straklazuren Roompot tot een kronkelkreek
Voor 't land van Schouwen als verheerlijkt opgeblonken
En stralend aangedreven uit zijn nevelstreek:

De witte stranden en de breede berg der duinen
Met in zijn laatste plooi het kleine dorp bekneld,
De hoeven loofgepluimd binnen haar akkertuinen,
En verre bezigheid van volk en vee in 't veld.

De vuren bal der zon, al losser en al bleeker,
Zinkt naar den zuivren zeeplas zonder avondrood;
En op uw komst gerust en van onze afspraak zeker,
Beheerscht de heldre geest zijn leven en zijn dood.

Gastvaardig open staan de stille wereldwijken
Voor dit verlangen dat nog nergens woning zocht.
Uw stem en glimlach mag mij overal bereiken
Als zonneschijn en wind op de' ongemoeiden tocht.

O korte kussen met voor gisteren en morgen
En voor- en achterland Gods grondlooze eenzaamheid,
Zoetste verlorenheid waarin wij zijn geborgen,
Steeds uit onszelf gered en tot elkaêr bereid.

P.C. Boutens