Helikon. Jaargang 1

[p. 2]

Lied te latere ure

Anijs, anijs, o plots gerezen
ombalsming van een sterken herfst,
gelijk een sap-gespannen bezie
te pletter aan mijn mond geperst;

anijs, o duizend duizelheden
die 'k eindelijk doorlijden wil,
anijs, - daar 'k, doods-kilte in mijn leden,
door heel mijn zwarte naaktheid ril...

Karel van de Woestijne