De heilige boeken van het oude verbond. Deel 7. De kleine profeten. De boeken der Machabeeën

[p. 9]

De profetie van Osee.

Inleiding.

De profeet Osee, alleen uit het geschrift, dat zijnen naam draagt, bekend, heeft in de achtste eeuw vóór Chr. zijne bediening uitgeoefend in het rijk van Israël. Waarschijnlijk behoorde hij tot dat rijk; althans hij houdt er zich voortdurend mede bezig, terwijl hij van Juda wel herhaaldelijk, maar altijd in het voorbijgaan melding maakt.

Blijkens het opschrift (I 1) trad hij reeds op onder den koning van Israël Jeroboam II, die omstreeks het midden der achtste eeuw gestorven is, en vervulde hij zijn ambt nog onder de regeering van Ezechias, die ongeveer een vierde eeuw na den dood van Jeroboam op den troon van Juda kwam. De profeet beleefde het tijdperk van verwarring, waaraan zijn land, na Jeroboam II, voortdurend ter prooi was. Bedroevend was in die troebele tijden de zedelijke toestand des rijks. De vereering der kalveren, door Jeroboam I ingesteld in de heiligdommen van Bethel en Dan, bleef voortdurend in zwang; Israël aanbad bovendien Baäl, Astarte, Moloch en andere afgoden. Met wat wreedheid en ontucht die afgoderij vergezeld ging, leert de geschiedenis. Het zedenbederf was algemeen en zoo diep ingeworteld, dat gewone rampen het volk niet tot inkeer brachten. De ondergang van het rijk bleef het eenige redmiddel om het betere deel van Israël tot eene betere toekomst voor te bereiden.

[p. 10]

Inhoud en verdeeling. Osee bestraft de afgoderij en de zedeloosheid van zijn volk, vooral van de priesters en de valsche profeten. Hij voorspelt hun allerlei rampen en de wegvoering naar een vreemd land. Hij troost het betere deel van Israël door de belofte der herstelling in het vaderland, waar zij met God verzoend, zich zullen voorbereiden tot het heil van den Messias.

De profetie bestaat uit drie doelen. Eerst verhaalt de profeet, dat God hem beveelt te huwen met eene ontuchtige, later met eene overspelige vrouw; hij verklaart de beteekenis van die zinnebeeldige handelingen, welke de betrekking tusschen God en Israël uitdrukken (I-III). Dan bestraft hij de zedeloosheid en voorspelt hij de aanstaande straffen (IV-IX 9). Deze bedreiging herhaalt hij in het derde deel (IX 10 - XIV), waar hij meer uitdrukkelijk leert, dat de kastijding de weg is tot eene betere toekomst.

Het geschrift van Osee is een der duisterste van de profetische boeken. Redenen hiervan zijn vooral de korte en afgebroken stijl, de vele beelden, de herhaalde zinspelingen op thans onbekende tijdsomstandigheden, de plotselinge overgangen op andere onderwerpen.

De schrijver van het boek is Osee. Dit leert de onafgebroken overlevering, die bevestigd wordt door het opschrift (I 1) en door den ganschen inhoud; enkele zinspelingen op gebeurtenissen van dien tijd toonen genoegzaam, dat het boek een overzicht behelst van Osee's langdurige prediking, door hem zelven opgeteekend.

Het goddelijk en canoniek gezag der profetie werd erkend in den Canon der Joden en door de Grieksche vertaling der Zeventigen. De veelvuldige aanhalingen in het Nieuw Testament (Matth. II 5; IX 13; Luc. XXIII 30; Rom. IX 24, v.; I Cor. XV 54; II Petr. II 10) bewijzen, dat de profetie van Osee ten tijde van Christus en de Apostelen als een door God ingegeven geschrift vereerd werd.