De heilige boeken van het oude verbond. Deel 4. Het boek der Psalmen

[p. 113]

Psalmus XXXVIII.
Psalm XXXVIII.
God alleen geeft troost en hulp in lijden.

Deze klaag- en bidpsalm bevat een treffende schildering der zielsgesteldheid van den Psalmist te midden van zijn lijden. - Het verkroppen zijner smart vergroot zijne zielepijn, zoodat hij vraagt om weldra met het einde zijns levens ook het einde zijner smarten te zien (v. 2-5). Trouwens kort is 's menschen leven en vruchteloos al zijn zwoegen (v. 6-7). Daarom echter niet gewanhoopt, maar op God vertrouwd; Hij immers is het, die ook het lijden zendt tot straf der zonde (v. 8-12). Gebed om bijstand (v. 13-14).

1. In finem, ipsi Idithun, Canticum David.	1. Tot het einde. Aan Idithun^1). Een Psalm van David.
2. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.	2. Ik sprak: bewaken zal ik mijne wegen, opdat ik niet zondige met mijne tong^2). Ik stelde bij mijnen mond een wacht, terwijl tegenover mij de zondaar stond^3).
3. Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.	3. Stom bleef ik, en ik hield mij nederig, en ik zweeg van het goede, en mijne smart vernieuwde zich^4).
4. Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.	4. Mijn hart ontgloeide in mijn binnenste, en bij mijne overpeinzing ontbrandde een vuur^5).
5. Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum, Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.	5. Ik sprak met mijne tong: Maak mij bekend, o Heer, mijn einde en welk het aantal mijner dagen is, opdat ik wete, wat mij nog ontbreekt^6).

1) Zie Psalm IV noot 1. In I Par. XXV 1 worden Idithun's zonen genoemd onder de door David aangestelde zangers. Hier wordt het hoofd van dat zangerenkoor bedoeld en de Psalm hem ter uitvoering toegewezen. Naar het schijnt, is hij dezelfde, die elders Ethan genoemd wordt.

2) Om niet te zondigen, had ik besloten op mijne wegen, d.i. op mijne handelwijze, voornamelijk op mijne woorden, te letten en elke klacht te onderdrukken. ‘Wie in het spreken niet struikelt, die is een volmaakt man.’ Jac. III 2.

3) Ik klaagde niet, alhoewel mijne vijanden niet tot val kwamen, maar door Gods toelating in al hunne macht tegenover mij samengeschoold stonden. Hebr.: ‘Ik wil mijne tong breidelen, zoolang nog de goddelooze tegenover mij is’, nl. om mij te kwellen.

4) Wat de Psalmist hier door ik zweeg van het goede zeggen wil, is niet zeer duidelijk. Waarschijnlijk is de zin: nederig boog ik het hoofd voor Gods beschikking en ik zweeg, d.i. ik klaagde niet over het geluk mijner vijanden, of: ik zweeg, ik morde niet alhoewel ik van het goede, d.i. van voorspoed, verstoken was.

5) Dat verkroppen en het napeinzen daarover deed mijne smart opnieuw ontbranden in mijn hart en ontstak daarin een vuur van onwil over mijn ongeluk en den overmoed mijner vijanden.

6) Het verkropte leed zoekt heul in eenen smartkreet tot God: Hoelang zal ik nog moeten leven en lijden? Lang kan het niet duren; immers (v. 6) 's menschen levensbaan is kort (vgl. Job VI 11).

[p. 114]

6. Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.	6. Zie, meetbaar^7) maaktet Gij mijne dagen, en mijn bestaan is als een niets voor U. Waarlijk, altegader ijdelheid is alle mensch, die leeft!
7. Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea. Eccles. II 21.	7. Waarlijk, in een schijnbeeld gaat de mensch voorbij; en toch om niets ontstelt hij zich^8). Hij stapelt schatten op, en hij weet niet, voor wien hij ze vergadert.
8. Et nunc quae est exspectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.	8. En nu, wat is mijn hoop? Is het niet de Heer? en mijn standvastigheid berust bij U^9)!
9. Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.	9. Van alle mijne misdaden^10) verlos mij: tot eenen smaad des dwazen hebt Gij mij gesteld.
10. Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:	10. Stom blijf ik, en ik doe mijnen mond niet open; want Gij hebt het gedaan^11).
11. Amove a me plagas tuas.	11. Neem weg van mij uw geesels!
12. A fortitudine manus tuae ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus: verumtamen vane conturbatur omnis homo.	12. Door de kracht van uwe hand bezwijk ik in bestraffingen; wegens ondeugd tuchtigt Gij den mensch^12), en verkwijnen doet Gij zijne ziel gelijk een spin. Voorwaar, vergeefs ontstelt zich elke mensch^13).
13 Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrymas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.	13. Verhoor mijne bede, Heer, en mijn gesmeek; leen het oor aan mijne tranen! Zwijg niet; want een vreemdeling ben ik bij U en een uitlander, als al mijn vaderen^14).

7) Gr. en Hebr.: ‘als handbreedten’. Mijne dagen zijn spoedig gemeten en geteld en mijn bestaan, d.i. mijn levensduur, beteekent niets.

8) Zijn leven verdwijnt ras, als ware hij maar een schijnbeeld; en toch kwelt hij zich om schatten, die weldra verloren gaan. - Hoe dikwijls wordt die waarheid herhaald en hoe dikwijls vergeten!

9) Uit mij zelven kan ik niets en ben ik niets; Gij alleen verleent mij hoop en standvastig betrouwen.

10) Van mijne zonden en hare treurige gevolgen. (Dit wordt herhaald in v. 11.) De dwazen, d.i. de goddeloozen, bespotten mij, omdat Gij mij verlaten hebt.

11) Ik mor niet, want mijn lijden komt van U. God straft ons uit liefde; het lijden dient tot boete, het beschut tegen zonden en geeft aanleiding tot beoefening van deugden.

12) Naar den grondtekst: ‘als Gij wegens de zonde den mensch met straffen tuchtigt, dan verteert Gij als de mot zijn dierbaarste (zijn leven); ja een damp is alle mensch’.

13) Gelijk een spin, die vergeefs haar net uitspant, van uitputting vergaat, zoo verkwijnt ook met uwe toelating de ziel, d.i. de levenskracht van den mensch: tevergeefs ontstelt hij zich over alles en put hij zich uit.

14) Een vreemdeling heeft behoefte aan bescherming en hulp, maar kan ook, althans bij U, daarop rekenen. Daarom verhoor mij! Vgl. Psalm XXVII 1.
- Op het voetspoor der HH. Vaders legt Bellarminus dezen Psalm in hoogeren zin uit als een leerdicht over het streven naar volmaaktheid. Deze is naar de HH. Augustinus en Ambrosius het einde (v. 5), dat de dichter wenscht te kennen, opdat hij wete wat hem nog ontbreekt om tot God te komen, die (v. 8) zijne hoop, zijn schat, zijn eeuwig geluk is. Tot dat doel bewaakt hij zijne tong, berust hij in Gods wil en bidt hij om Gods hulp.

[p. 115]

14. Remitte mihi, ut refrigerer prius quam abeam, et amplius non ero.

14. Laat af van mij, opdat ik verkwikt worde, voordat ik heenga en ik niet meer zijn zal.