Het harders-stafje


Veld-zang.
Voys: Stilt uw wreedheyt God der Minne. LAat zig vry gelukkig roemen, ’t Dertele en pragtig hof, ’t Lust ons ’t geurig veld te roemen, Dat ons altoos ryke stof, Schaff, tot blydschap en vermaken, Daar wy vrolyk en verheugd, In elkanders Liefden blaaken, En besteden onse Jeugd, ’t Lust ons by de klaare beeken, Waar de kloris onbeschroomd, Van de zoete min te spreeken, Of by ’t Jeugdige Geboomt, Na het zoete Gezang te hooren, Van ’t gevogelt, dat verblyd, Elk kan met haer stem bekooren, In de groene lente-tyd. Of te wandelen in ’t lommer: Van de Telgen, ongeplaagd, Van de Neyd, en zorg, en kommer,
[pagina 6]
Die ’t Hof steeds met zig draagt, Hier kan ons de Neyd niet plagen, Niemand zal hier onse staat, Door af-gunstigheyd belagen, Nog vervolgen met zyn haat. ’t Lof der schaduw-ryke Elzen, Zal ons niet beneyden, als Wy elkanderen omhelzen, En ik om u schoone hals, Vast gestrengeld uwe lippen, Met beminste vuurig druk, En het stranden van de lippen, Aan-merk, als myn hoog geluk. Weg met hoofse Minneryen, Vol van snood bedrog, en list, Weg met streelen, en met vlyen, Door de schyn slegts gevernist, Wy door zuyver vuur gedreven, Kiesen in het geurig Veld, Vry van Neyd, en zorg, te leven, Die alom het hof verzeld.