Op het huwelijk van den eerwaerden, godtvruchtigen, geleerden D. Bartholomaeus Hartsoeker, predikant in de remonstrantsche gemeente tot Hoorn, en joffrouw Reynouda Gaerman

[fol. A3r]

Ter Bruyloft van den E. Bruydegom D.^o. Bartholomaeus Hartsoeker, En sijn E. Bruydt Juff^r. Reynouda Gaerman.

LAet vry de jonckheyt, los van zinnen,
Sigh selfs vergaepen, in het minnen,
Aen schoonheydt sonder waere deugt.
Hy mist de rechte huwlijcxvreugt,
Die slechts haer schaeduw tracht te vatten.
Hy mist de beste en eelste schatten,
Die 't lighaem niet den geest bemint;
En, door en valschen schijn verblindt,
Sigh selfs vergaept aen aerdsche leuren,
Daer dwaesen bly om sijn, of treuren.
Dit kinderspel, soo kort en broos,
Valt hier te laf en smaeckeloos.
Hier sijn de versche en frissche rosen,
Die op de Bruydt haer lipjes blosen,
En trotsen 't root der morgenstondt,
Alleen geen oorsaek van die wondt:
't En sijn alleen geen schone kaecken
Die onsen Bruydegom doen blaecken.
Hier is het heylig trouwverbondt
Op vaster goedt op deugt gegrondt,

[fol. A3v]

 

Die door geen ebben of geen vloeden

 

Van 's wereldt voor of tegenspoeden

 

Wijckt van haer wortel, vast en heght.

 

Dus sticht de Leeraer door sijn Echt;

 

En toont ons dat geen treck tot vrouwen

 

Alleen het voorwerp is van trouwen:

 

't Gaet wel, Gesegent Paer, 't gaet wel:

 

Uw huwlijck, niet gegrondt op 't spel

 

Der ydelheyt, sleept zegen mede.

 

De Zeekrijg leyt aen bandt: de Vrede

 

Lacht u alresecirc; uyt London toe,

 

En teugelt Vranckrijcx oorlogsroe.

 

De Hemel, door uw Trouw bewogen,

 

Schijnt u met haer ontelbaere oogen

 

Wat goedts te spellen op uw Feest.

 

Zoo moet het woedende tempeest

 

Des oorlogs uwe rust niet steuren.

 

Zoo moet gy Janus tempeldeuren

 

Eerlang sien sluyten voor altoos.

 

Zoo moet uw Godsvrucht, sonder poos,

 

De wereldt met haer straelen lighten;

 

En u, en and'ren met u stichten.

 

Het vruchtbaer bed versterck uw huys.

 

Getrouwheyt leer u weelde en kruys

 

Voosigtigh met malkander draegen,

 

Tot dat gy eens, aen 't eyndt der daegen,

 

Met Christus u verblijden meugt

 

In eene bet're bruyloftsvreugt.

 

 

 

Wilh. Lomannus.

 

 

 

In den Echt vergadert

 

den 15. April 1674.