Op het huwelijk van den eerwaerden, godtvruchtigen, geleerden D. Bartholomaeus Hartsoeker, predikant in de remonstrantsche gemeente tot Hoorn, en joffrouw Reynouda Gaerman

[fol. A4r]

In Nuptias doctissimi Viri Bartholomaei Hartsoeker, Ecclesiastae Hornani, lectissimaeque Virginis Reinoldae Gaerman.

HArtsoekere, meis ingens decus addite Musis,

Hartsoekere, animae dimidiumquè meae;

Siccine te blandis etiam succumbere verbis

Et Sponsae nutûs imperiumque sequi!

Praeluxére faces nuper tedaeque Magistri,

Et tu nunc etiam tangeris igne pari?

Vinceris, an vincis, quem succubuisse putavi

Et spolium, victâ virginitate, refers?

Sanguinis haec acies, victoria sanguinis expers;

Inde tamen sponso gloria magna redit.

Ducitur in praedam facili nova nûpta marito,

Virgo, maritalem mox subitura thorum:

Illa quidem Hornanas inter pulcherrima nymphas,

Exemplum rarae virgo pudicitia;

[fol. A4v]

 

Nuper cara Patri, nunc diktissima Sponso,

 

At magis in thalamo cara fature Viro.

 

Ludunt Ambrosij purâ cervice capilli,

 

Et superant scythicas ora modesta nives.

 

Taelis erat quondam formosae vultus Elisae:

 

Omnia sint thalamis sed meliora tuis!

 

Horna, fave, Sponsae & socialibus annue sacris;

 

Tu Sponsae genitrix, tu pia mater eras.

 

Horna, fave Sponso, dum laeta precamur amanti;

 

Ille trahit Cives ad sua verba tuos.

 

Æternum còëant in mutua foedera dextrae:

 

Nobile par semper Spiritus unus agat.

 

Conjugis attenuent Reinoldae basia curas,

 

Sollicitique levent triste laboris onus.

 

Surgat progenies non inficianda parenti,

 

Nona ubi luciferos Cijnthia vexit equos.

 

Haec precor, haec voveo: nostris det pondera votis

 

Conjugij praeses, conjugijque deus.

 

 

 

Caspar Brandt,

 

Ger. Fil.