Een hantboecxken inhoudende den heelen Psalter des H. propheete Dauid

Psalm. CXXXVII. Super flumina Babylonis.

Is een Ghebedt vande gheuanghene Ioden, dat God doch Ierusalem wederom opbouwen, ende den Godtsdienst wederomme oprechten woude, ende dat hy hun vyanden castijden, ende betalen woude.

Op de wijse vanden. C XXXIX. Psalm, oft op den naeuolghenden thoon.

Aen die wateren van Babilon,
Daer saten wy met smerten:
Als wy ghedachten aen Zion,
Doen weenden wy van herten:
Wy hinghen op met swaren moet,

[fol. 177r]

 

 

De Orgelen en de Herpen goet,

 

Aen hun Wilghe boomen ter sijden,

 

Die daer zijn in hun lieder landt,

 

Daer moesten wy versmaetheyt en schandt

 

Daglijckx van hunliedens lijden.

 

 

 

Die ons gheuangen hielden lang,

 

So herdt met banden en coorden:

 

Die begheerden van ons een ghesang,

 

Met seer spottlijcke woorden:

 

En sochten so in onse droeffheydt,

 

Een Liedeken van vrolijckheydt,

 

En seyden: wilt doch eens singhen,

 

Eenen Loffsanck,oft een Liedeken schoon,

[fol. 177v]

 

Vande ghedichten wt Zyoon,

 

En laet dat vrolijcken clinghen.

 

 

 

Hoe souden wy in alsulcken bedwanck?

 

Daer allendicheyt is vorhanden:

 

Den Heeren singhen een ghesanck,

 

So gheheel in vremde landen:

 

Jherusalem vergheet ick dijn,

 

So moet oock Godt de recht handt mijn,

 

Vergheeten in mijn leuen.

 

Ist dat ick oock aen u en gedenck niet,

 

So moet mijn tongh met groot verdriet,

 

Aen mijn caken blijuen cleuen.

 

 

 

Ist dat ick oock niet neerstelijck,

 

Jherusalem u eere:

 

So wel int beghinsel blijdelijck,

 

Als dan voordaen altijts meere:

 

Ghedenckt aen de kindren Edom seer,

 

Inden dach Jherusalem o Heer,

 

Die in hun boosheyt spreken:

 

Breeckt aff, breeckt aff, altijds, en terstondt,

 

Wtroeytze geheel tot op den grondt,

 

Den bodem die willen wy breken.

 

 

 

Ghy snoode Dochter van Babilon,

 

Salich soud hy zijn, die u quelde,

 

Oock die u gheuen sal uwen loon,

 

En u oock wederom vergelden,

 

Uwen hoochmoedt, en schalckheydt quaet,

 

En meete u oock met sulcke maet,

 

Ghelijck ghy ons hebt ghemeten:

[fol. 178r]

 

Salich is die u kinderen cleen,

 

Neemt, ende slaet die teghen den steen,

 

Op dat uws word vergheten.

 

 

 

Eer sy den Vader, en den Soon,

 

En oock den heylighen Gheeste:

 

Soot in dbeghinsel was, en nu schoon,

 

Die ons syn ghenade leeste:

 

Op dat wy in dit catijuich dal,

 

Van herten vlieden ouer al,

 

Des wereldts Godloos leuen:

 

En vlijten ons nae den nieuwen aert,

 

Daer toe de mensch eerst geschapen wardt,

 

Wie dat begheerdt die spreeck. Amen.