Handelingen van het Nederlandsche Philologen-congres 13

[p. 55]

Sectie voor Engelsche philologie.

Vrijdag 5 april.

De presentielijst was geteekend door 53 dames en heeren.

De Voorzitter, Prof. Dr. A.E.H. Swaen, opent de vergadering met een woord van welkom. Aangezien eenige sprekers het Engelsch en anderen het Nederlandsch als voertaal van hun betoog zullen gebruiken, stelt hij voor, dat het debat in het Nederlandsch gehouden zal worden. Aldus wordt besloten.

De Voorzitter geeft het woord aan Prof. Dr. A. Pompen, O.F.M. voor het houden van zijn referaat over:

Carlyle's Autobiography.

Thomas Carlyle has never been a very popular author, but he was one of the most influential authors of the nineteenth century, as he influenced the men of influence (Emerson, Tennyson, Kingsley, Ruskin, Dickens, etc.). He has been unfortunate in his biographers. J.A. Froude was no true historian, and the new biography of D.A. Wilson in six volumes is only a sarcastic running commentary upon Froude. Fortunately Carlyle has written an autobiography in Sartor Resartus. But with its wealth of allusions and quotations it is a difficult work to understand. Macmechan's edition was not quite satisfactory because it failed to identify any of the quotations from German. One of the difficulties, not understood by Macmechan and only partly solved in a recent study of Prof. Liljegren, concerns the origin and indirectly the construction and general meaning of Sartor.

The central part of the third book is a satire on dandies and an attack upon the novels of Bulwer Lytton, one of the most conspicuous writers of Fashionable Novels. The connection with the rest of the book seems rather loose, until we realize that Bulwer Lytton was in his own way a disciple of Goethe. Pelham is a superficial imitation of Wilhelm Meister's Apprenticeship, known to Bulwer Lytton only from Carlyle's tranlation. To Carlyle Goethe's book had an almost sacred character, because it had revealed to him the strength of his own faith even after its theology had been sapped by scepticism. So he had tried to write an autobiographical novel in the same manner - Wotton Reinfred - but he had failed. Bulwer Lytton, however, had succeeded, but only by desecrating the sacred book and pressing it into the service of dandyism.

[p. 56]

Carlyle gradually came to realize his own powers and limitations and the strength of his vocation as a prophet of duty and work. He was no philosopher, no mystic, but a Puritan after the manner of Milton and Langland. And he became certain of his vocation by the study of German literature. - He feit certain that no one else in England had ever understood the spirit of German idealistic philosophy, which he considered to be a modernized version of his old faith.

Se he wrote his autobiography in the manner of Laurence Sterne, but with much more unity of thought than is apparent on the surface. His autobiography is meant as a gospel to a rationalistic public, calling upon them to return to the truth of the Bible as revealed by Goethe, but not to the Goethe of the Fashionable Novels.

Thus to understand Carlyle is to understand one half of the literature of the Victorian Age, one side of the English national character.

De Voorzitter dankt Prof. Pompen voor zijn interessante en leerrijke rede over Carlyle. Hij vraagt, of de afkeer, die Carlyle blijkbaar van Bulwer Lytton had, geen dieperen grond gehad kan hebben, n.l. het gevoel van standsverschil. Het komt hem voor, dat Carlyle niet kon uitstaan, dat Bulwer Lytton iemand was van goede familie, iemand met voorouders. Carlyle was ook gebeten op Scott, omdat Scott iemand was uit een oud geslacht, een gentleman, iets, wat niemand ooit van Carlyle gezegd heeft. Prof. Pompen erkent de juistheid van deze opmerking. Carlyle voelde zich altijd als iemand, die ‘proud of his peasant descent’ was en gaf voor met verachting neer te zien op de Londensche dandy's. Spreker heeft zich dikwijls afgevraagd, hoe het komt, dat Carlyle juist in Sartor Resartus zoo'n aanval doet. Het derde deel is immers een persoonlijke aanval op Bulwer Lytton. Hij kan zich dit boek alleen verklaren, als hij aanneemt, dat het werk van Bulwer Lytton door Carlyle beschouwd werd als een ontheiliging van Goethe.

Mej. Dra. C.R. Meibergen heeft een opstel gelezen van Prof. Fehr in de Germ.-Rom. Monat. over de misvatting van Carlyle aangaande Novalis (Friedrich von Hardenberg), en vraagt inlichtingen over dit artikel. Spreker antwoordt, dat Fehr hoofdzakelijk over de verhouding tusschen Goethe en Carlyle heeft geschreven en deelt hiervan eenige bijzonderheden mede.

De Voorzitter vertrouwt, dat het resultaat van deze lezing zal zijn, dat de aanwezigen hun Carlyle opnieuw zullen raadplegen.