Handboek voor den soldaat (KMA Breda)

[p. 20]

Hoofdstuk III. Het vaandel (de standaard).

Elk regiment infanterie, het Regiment genietroepen, de Koninklijke militaire academie, de School voor reserve-officieren der infanterie, het Koninklijk Instituut der Marine, het korps Mariniers, de Koloniale Reserve en de in voorkomend geval uit de bijzondere vrijwilligers te vormen korpsen en verbanden bezitten een vaandel; het Regiment Wielrijders, elk Halfregiment Huzaren en het Wapen der Koninklijke Marechaussee bezitten een standaard. Deze vaandels en standaarden zijn alle uitgereikt door of in naam van H.M. de Koningin.

De oranje-kleur herinnert aan den band, welke bestaat tusschen het regiment en ons Vorstenhuis, het Huis van Oranje-Nassau, waaraan het land zóóveel is verplicht, dat men kan zeggen: de geschiedenis der Oranje's is sedert eeuwen tevens de geschiedenis van ons land.

Met en door Oranje is ons land meer dan één moeilijk tijdperk te boven gekomen:

het was het Huis van Oranje, dat leiding gaf bij den strijd om de vrijheid, vrijheid voor en aan allen op elk gebied;

het waren Oranjevorsten, die ons de richting aanwezen om te komen tot wat wij nu zijn: een vrij, welvarend volk, vooraanstaand in de rij van beschaafde naties;

het waren de telgen uit het Huis der Oranje's, die met ons geleden en gestreden hebben en het was ook in de jaren van 1914-1918 een vorstin van Oranje-Nassau, die ons in donkere en dreigende tijden een voorbeeld en steun was.

De opschriften op het vaandel herinneren aan de krijgsverrichtingen waarbij zij, die vóór ons tot het regiment behoorden, hebben uitgeblonken in daden van moed. beleid en trouw; door het vaandel zijn die daden onzer voorgangers geëerd en voor de herinnering bewaard. (Quatre Bras, 16 Juni 1815; Waterloo, 18 Juni 1815; Tiendaagsche Veldtocht, 1831; Citadel van Antwerpen, 1832.)

Onderscheidingsteekenen, ter zake van moedig gedrag aan het geheele korps verleend, worden aan het vaandel bevestigd. Zoo zijn de vaandels van enkele bataljons van het Nederlandsch-Indische leger en van het Korps marechaussee van Atjeh en Onderhoorigheden ver-

[p. 21]

sierd met het Kruis der Militaire Willemsorde; het vaandel van het 8ste Regiment Infanterie met het Zilveren Kruis (1813-1815).

Het vaandel van het Regiment Grenadiers is met het door Koning Willem ii gedragen Metalen Kruis (1830-1832) versierd; aan het vaandel van het 7de Regiment infanterie is de door Generaal Chassé gedragen Citadel-medaille (Antwerpen, 1832) gehecht (één der bataljons van dat regiment behoorde tot de dappere verdedigers der Citadel).

Het vaandel (de standaard) moet dan ook worden beschouwd als het zinnebeeld van onze trouw aan den dienst van Koningin en Vaderland en daarom brengen wij aan het ontplooide vaandel de hoogste eerbewijzen, waarbij wij ons voornemen, ons onder alle omstandigheden zóó te gedragen, dat aan dit embleem geen smet zal kleven.

Wanneer bij plechtige gelegenheden het vaandel onder de tonen van het Volkslied, het Oude Wilhelmus, in de gelederen plaats neemt, worden wij herinnerd aan de grondslagen van ons militair bestaan: kameraadschap, korpsgeest, gehoorzaamheid aan hen, die boven ons gesteld zijn, trouw en liefde voor Koningin en land.

Op datzelfde vaandel leggen de nieuw-aangestelde officieren, die bij het regiment intreden, den eed af van ‘Trouw aan de Koningin, gehoorzaamheid aan de wetten, onderwerping aan de krijgstucht’.

Wij vergeten ten slotte niet, dat het vaandel het eenigblijvende, de kern van het regiment is, in tegenstelling met den commandant, de officieren, onderofficieren, korporaals en soldaten, die in den loop der jaren allen komen en gaan, telkens aan hun opvolgers het vaandel nalatende en toevertrouwende.

Eenmaal den militairen dienst verlaten hebbende, stelle de oudmilitair er een eer in, ook als burger het militaire vaandel zijn groet te brengen.

Sta niet toe, dat door anderen op minachtende wijze over het vaandel wordt gesproken; aan hen, die de beteekenis van het vaandel niet mochten begrijpen, legge men die uit.