Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Swijgen op zijn tijt, is soo eerlijck als spreken.

CAlisthenes zijnen Auditeur aen Alexander sendende, belast den selven weynig te spreken, en niets dan behagelijck: Om datte Ooren der Koningen doorgaens jeucken na streelingen, en de vleyers meest gehoor geven. Heraclitus antwoorde seer wel, als hem yemant vraeghde, waer om hy sweeg? Om dat gy spreken sout: Wel wetende, dat die een losse Tongh had, het swijgen alderswaerst was. Aristoteles gevraegt waer om dat hy sweeg, daer hy een ander dagelijcks leerde spreken, seyde: Voorwaer diens Mes te bot, verdient billijck gesleepen te zijn. Teophrates siende op seker Gastmael een Iongeling swijgen, seyde: Indien gy uyt hooger last hier swijgt, zijt gy verbonden,

[p. 138]

en indien ghy van u selfs swijcht, verbint ghy u selven. Demosthenes een Leerlingh hoorende wat te veel snaps voeren, also hy een Glaesje gedroncken had: Quam die op de Schouder kloppen, en seyde: Jongman, Jongman, leert noch swijgen, van de geen die u nu so sprakelijck heeft gemaeckt. Basilius Magnus had altoos in de Mont, dat men mocht swijgen leeren, want alle Tongen en Talen waren niet machtigh het Godtlijcke uyt te leggen, noch geen Sinnen om dat volkomen te begrijpen, hoewel veele die sig inbeelden de Son en het ligt te sien, daer alderveerst af waren.