Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Niet het Vonnis der Menschen, maer dat van den Hemel is sonder Appel.

TOen Socrates ter doot was gevonnist, had Hermogenes de Soon van Hipponicus deernis met hem, en seyde: O! Socrate, ick heb lust u te defenderen: 't Welck Socrates afsloeg met dese woorden: O! neen Soon, vermits ick aendachtelijck geleeft heb, past my sulckx selfs: Als wel wetende, dat toch in de Vorsten haer

[p. 62]

Hoven de verontschuldinghen niet en gelden, schoon dat men onnosel van misdaet is, als maer een geblanckette Hoveling den Vorst het oor vol blaest. Een Matroos op een Nederlants Schip sich neffens andere ongehoorsaem aengestelt hebbende, en met die op eenen voet gevonnist wordende, om met 't natte Gat voor de Mast te staen, en aldaer op sijn achterste 30. slagen te ontfangen: Vraegden hem de Rechters, of hy yets daer tegens had? So antwoorden hy: Neen ick lieve Mannen, niet anders als mijn Linnen Broeckje.