Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Het eynde goet, al goet.

KOning Carolus van Siçilyen op sijn sterfbed leggende, seyde: O! ydele ghedachten der Menschen: Ach! dat wy dit ellendigh Rijck na-jagen, en den Hemel versuymen! Ick en hebben naulijckx beginnen te leven, oft levende, moete mijn eynde maken: De selve dringt

[p. 208]

my nu, (o! snoot bedroch) vaerdt wel Aerde, vaert wel; Maer och! oft ick het mocht seggen: Weest gegroet Hemel.