Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

Een voorsichtige antwoort, een woort op sijn tijt.

ALs in't Iaer MDXLII. den Koning van Vranckrijck tegens den Keiser oorlogende,

[p. 31]

sijne Benden onder Monsr. de Longuevalle ende Maerten van Rossem beval door Brabant te trecken, en Antwerpen te bespringen, 't welck meer als andere Frontuer-steden was uit gemergelt en qualick voorsien, kranck van muiren, ontbloot van Amonitie, en beset met onbetaelde quaetwillighe Soldaten: Sulcks dat niet alleen de Burgers maer oock de Vremdelingen en Lantsaten, die ontallick daer binnen gevlucht waren, dapper begonden te vresen: Men sont van de hare sommige Mannen aen den Hertoge van Aerschot, die terstont door de Coningin van Ongarijen, (doe Regente van die Landen) om 't Volck aen te moedighen, binnen die Stadt wierde gesonden: Als nu den Hertogh hoorden datte afghesonden Mannen verscheiden noodigheden eischten om die stracks binnen Antwerpen te schicken, seide hy met een oplopent gemoet, dat 't selve onmogelijck was, 't most zijn tijdt hebben, en Romen was op geen eene dagh ghebout: Waer op Juan Baptista Guiccerdin, een der afgesonden, seide: Dat is waer mijn Heer dat Roomen op een dagh niet gebout is, maer wel op een uchtent gewonnen. Voorwaer een brave Les voor versuimelijcke Gouverneurs van Fronturen.