Haerlemsche eerlycke uren, bestaende in korte sin-spreucken, kloecke antwoorden, en vreemde bejegheninghen

's Menschen harte ongrondeerlijck.

TOen seker Stoisch Schoolmeester een zijner Schoolieren in't by-wesen van zijn Vrundt hoorde seggen, hoe dat hy in drie Iaren tijts ghenoech had leeren kennen de eygenschap van zijn Mede-macker, een loose Knaep, so antwoorden hy: Ick soud gelooven indien u Mede-leerlingh een Beest waer: Want den Leeu sal nimmer sijn Maiesteyt verloochenen, noch een Gier het rooven, den Haes het vresen, den Hont syn trouwe, noch den Aep syn grillen, ende noch veel min de Lammerkens en Duyven hare onnoselheyt, maer den mensch die sich aen geen, oock hoe lang verloop van Jaren bint, laet hem nimmer recht kennen: In Tien Iaren heb ick noyt konnen af-me-

[p. 25]

ten de nature van een mensch: De geveynstheyd leert haer om voordeel dattet schadelick is sich te leeren kennen, en dat men om te regeeren, rijck en machtigh te werden, alles mocht doen: Ia dat het nootsakelyck was te veynsen, &c. Dit willen de Fransen oock toe-stemmen wanneer men hun gekeurde Sin-spreuck volgt: Qu'il est inept de regner, celui qui ne peut dissimulér.