Het Haerlems leeuwerckje in-houdende veel aerdige nieuwe liedekens, met veel nieuwe voysjens

[Zylvester in den morgenstond]

Stem: Den Harpen Slager Arion

Zylvester in den morgenstond,
Begaf hem op de Iacht,

[p. 119]

 

Dies Silvia vol sorgen vond,

 

Haer Maeghdelijck gedacht,

 

Och (seyd zy) eer de Sonne daeld,

 

Lief keert weer uyt de weyde,

 

En u Nimph by dees bronne haelt,

 

Daer sy u sal verbeyden,

 

En doolen met haer Schaepjens in het velt bedroeft,

 

Beklagend' u af-zijn met smert,

 

Soo langh zy u vertoeft.

 

De Sons vertreck bevleckt, bezwert,

 

Bewolckt, bedroeft de Lucht,

 

Maer u vertreck betreckt mijn hert

 

Met rouw en ongenucht:

 

Want ghy gaet met twee herten heen,

 

Om 't derde hart te vangen,

 

En laet my tot mijn smert met geen

[p. 120]

 

Alleen na u verlangen:

 

Doch laet op 't minste, so ghy gaet, my een hert by,

 

Voert 't mijne met u op de Iacht,

 

En laet het u by my.

 

Doen vongh den droeven Herder aen,

 

En sey, Lief denckt doch niet

 

Dat ick een voet sal verder gaen

 

Als my u gunst gebied,

 

Ghy zijt mijn Lief, mijn leven, ach!

 

U af-zijn baert mijn smert,

 

U by-zijn alleen geven magh

 

De vreughde aen mijn hert,

 

Geen Herder scheyde als doe d'Herder scheyde van

 

Sijn Herderin sijn Troostertje,

 

En greep sijn honden an.

 

Zilvester kreegh een hert in 't oogh,

[p. 121]

 

Dat voor sijn honden vlood,

 

Dies spande hy sijn swacke boogh,

 

En yligh daer na schoot:

 

Maer 't miste door de snelligheyd,

 

En 't lopen van het beest.

 

Och (seyd hy) waer dat wel beleyd,

 

Na mijnen wensch geweest:

 

Hy volgdent op het yverigst tot ten avond-stond,

 

Maer 't hert ontquamt, dies herteloos

 

Den Herder hem bevant.

 

Hy keerde weder na het Pleyn,

 

Daer hy sijn Liefste liet,

 

Maer hy bevond hem daer alleyn,

 

Sijn hertje was 'er niet,

 

Och (riep hy) wat een swarigheyd,

 

Dewijl ick 't hert na-ren,

[p. 122]

 

Ick van mijn hert, mijn klarigheyd

 

En al versteken ben:

 

Hy gaf hem na het Dorpjen, aen sijn Liefjes Deur,

 

Daer vond hy doe sijn hertje weer,

 

In 't eynd van sijn getreur.