't Haeghse lapmantje, met het Amsterdamse vodde-wijfje

[p. 3]

‘t Haagse lapmantje, met het Amsterdamse Vodde-Wyfje.

[NU Onlangs verleden]

NU Onlangs verleden,
Quam ick onverdagt,
Savonds laat getreden
Langs de Nieuwe Gragt,
Daar sag ick een Jonker,
‘t Scheen een groote pronker
Wandelen voor sijn Liefjes deur,
Maakten daar in donker,
Zoo de Serviteur.
Ick ging my versteken
In een kelder trap,
Daar heb ick doorkeken
Al sijn Wetenschap,
Hy begon te queelen,
En seer fray te speelen,
Op een Cyter schoon van klank,
Juffrous hert te steelen,
Door het soet gesank.
Ach mijn Lief en leven,
Was sijn droeve klacht,
‘k Ga my hier begeven
In de nare nacht,

[p. 4]

 

Wilt u slaap doch breken,

 

Hoort eens na mijn spreken,

 

Ach! mijn overwaarde Vrouw,

 

Siet hoe ik staan en smeke

 

In dees groote kouw.

 

Sy uit slaap ontsprongen,

 

Hoorde sijn geluyt,

 

‘t Venster op gedrongen,

 

Stak het hoofd daar uit,

 

Hy riep Lief Annaatje,

 

Och mijn soete Maatje,

 

Siet hier staan ik vol van pijn,

 

Laat ik om een praatje

 

Toch wat by u zijn.

 

Wel het schijnen dromen

 

Riep de Juffrouw weer,

 

Hoe zoud gy hier komen

 

Sonder lange Leer,

 

Daar ik twaalf treden

 

Wel ben van beneden,

 

Ach! mijn Lief het is om niet

 

Dat gy uwe leden

 

Stelt in zwaar verdriet.

 

Lief en wilt niet schromen,

 

‘k Heb een Ladder-touw,

 

Vaardig mee genomen,

 

Weest my nu getrouw,

 

Engelin wilt maken,

 

Dat het vast mag raken,

 

Nu soo klim ik vroolik op,

 

Sinjeurs hert aan ‘t blaken

 

Klom tot aan den top.

 

‘k Hoorden heftig rommelen,

 

Met een soet geluit,

 

Sinjeur teeg aan ‘t stommelen

 

Met sijn Lieve Bruid,

 

Cupido aan ‘t blussen

 

Bey haar vlam door ‘t kussen:

 

Maar haar Vader hier op let,

 

Hoorden ‘t ondertussen,

 

Quam seer haast van ‘t Bedt.

 

Vader greep een Sabel,

[p. 5]

 

Met een kaars in de hand,

 

Sinjeur kroop seer abel

 

Onder ‘t Ledekant,

 

Daar sat hy vol vresen,

 

Dochter wat sal ‘t wesen,

 

Datje niet na bed en gaat?

 

Vader ik moet leesen,

 

’t Hooft niet wel en staat.

 

Is dat uw’ believen?

 

Soo voldoet uw’ sin,

 

‘k Meen daar waren dieven

 

Heimelik en stil,

 

In ons Huys gebrooken,

 

‘k Hoorden deftig spooken,

 

En soo meend’ ik door ’t gedruis,

 

Te hebben my gewroken,

 

Aan dat quaad gespuis.

 

Dus ging Vader heenen,

 

Sonder meer gewag,

 

Sinjeur quam met eenen

 

Weder voor den dag,

 

Daar begon het Minnen

 

Uit verliefde sinnen,

 

Siet hoe dat ik voor u kniel,

 

Laat ik u verwinnen,

 

Ach mijn Tweede Ziel.

 

‘k Heb mijn waarden Engel,

 

Uw twee Jaar gebe’en,

 

En door liefs gestrengel,

 

Altijt na getre’en

 

‘k Heb by nacht en dagen,

 

Door veel minne vlagen,

 

Vaak u deur en ring gekust,

 

En met smert en klagen

 

Leef ik ongerust.

 

‘k Sal den Eed nu zweeren

 

Van getrouheid mee,

 

Eer zal ’t Veld verkeeren

 

In een woeste Zee,

 

Son en Maan hier boven,

 

Sullen eer verdoven,

 

Eer ik breek mijn vaste min,

[p. 6]

 

Wilt my doch geloven

 

Waarde Engelin.

 

’t Vroolik Cupidootje,

 

Venus blinde Wigt,

 

Deed zeer haast een schootje,

 

Met een Minne-schigt,

 

Juffrous hert aan ’t woelen,

 

Om het vuur te koelen,

 

Boot sy hare lieve hand,

 

Sy begon te voelen

 

Venus Minne-brand.

 

Koude Noorder vlagen

 

Wyken van mijn hert,

 

Lief u bitter klagen

 

Nu verandert werd,

 

Ja voldoet u lusten

 

Gy zult by my rusten,

 

En betoont u trouwe min,

 

Sinjeur heftig kusten

 

Sijne Harts-Godin.

 

Aangename Kaken,

 

En Korale mond,

 

Als een Roos aan ’t blaken

 

In den Morgen-stond,

 

Spoede wy ons gangen,

 

Daar ick na verlangen,

 

In Vrou Venus Lust prieel,

 

Daar zult gy ontfangen

 

U Geregte deel.

 

Dese groote Jonker,

 

Met sijn lieve Bruyd,

 

Ging te bed in donker

 

Blies het kaars-licht uyt,

 

Yder kan bedenken

 

Wat hy haar ging schenken,

 

Woelden soo met soet gelag

 

’t Samen zonder krenken,

 

Tot omtrent den dag.

 

Doen de Nacht-gordynen

 

Schoven in de lucht,

 

En Auroor quam schijnen,

 

Sinjeur haast ter vlucht

[p. 7]

 

’t Venster uyt-getreden

 

Klom weer na beneden,

 

Meenden dat hy was alleen,

 

Nam sijn valreep meden,

 

Ging sijn straten treen.

 

Maar eer hy noch scheyde

 

Staande op de leer,

 

Sy uyt Venster leyde,

 

En zey Waarde Heer,

 

Gy hebt onverdrooten

 

Nu mijn eer genooten,

 

’t Maagde-roosje van sijn steel,

 

Wilt nu nooyt verstooten

 

My u eygen deel.

 

Want mijn eygen Vader,

 

En mijn Moeder voort,

 

Sullen bey te gader

 

Op mijn zijn verstoort,

 

Als sy haast bevinden

 

Dat ick ga met kinden,

 

Tegens Ouders streng gebiet,

 

Ach mijn wel Beminden,

 

Broud mijn geen verdriet.

 

Al heb ick genomen

 

Lief u glans en eer,

 

Wilt daarom niet schromen

 

’k Min u even seer,

 

‘k Sal ’t na u behagen

 

Aan u Ouders vragen,

 

Dat ons Trouw-dag zy gestelt,

 

Toont u niet verslagen,

 

Noch u niet en quelt.

 

Lief tot meerder teken,

 

Neemt dees Diamant,

 

Wilt voor Trouw hem steken

 

Aan u Regter-hand,

 

Laat my uwe kaken

 

Lieflick in ’t blaken,

 

Tot een Zegel van de Trouw,

 

Noch eenmaal geraken,

 

Ach mijn waarde Vrouw.

 

Hier mee daal ick neder,

[p. 8]

 

Want mijn tijd heeft uit,

 

t’ Avond kom ik weder,

 

By mijn lieve Bruid,

 

Lief toeft dan niet lange,

 

Maakt my toch niet bange,

 

Neemt u valreep mee opgank,

 

Ick sal uw ontfangen

 

In mijn armen blank.

 

Daar had ik gezworven

 

’s Winters nagte lang,

 

Haast van kou gestorven,

 

Ik ging ook mijn gang,

 

‘k Maak dit Deuntje vaardig,

 

’t Geen ik sag soo aardig,

 

Van dees Minnaar met sijn Bruid:

 

Vaart wel Juffrouw waardig,

 

Mijn Deuntje dat is uit.