Haerlems oudt liedt-boeck

De Historie van Cephalus en Procris;

Stem: Den Heer die moet ick loven.

Om jalousy te schouwen
Sult ghy weten hoe
Cephalus quam in rouwen,
Dat benijde doe
Procris zijn Lief
Die hy trou had gesworen,
Die door nijders ong’rief
Mistroostigh ging verloren.

Cephalus nae ’t gewagen,

Of Delias weerdt,
Gingh dagelijcks uyt jagen,
Zonder Hondt of Paerdt,
In een Bosschagie dicht,
Tot loopen hy hem snelde,
Daer hy met zijnen schicht
Menigh Wildt neder velde.

Vermoeyt sijnd int gemene

Van jaghen hy quam,
In een Kommer alleene
Hy zijn ruste nam;
En hy riep tot den Windt:

[p. 28]

 

Komt en wilt my verkoelen

 

Ey Aura Lief beminde

 

Laet my solaes ghevoelen.

 

Eenen Quidamversteken

 

In den bossche lagh,

 

Cephalus hoord’ hy spreken

 

Die hy niet en sagh:

 

Dus meenende dat hy

 

Met Aura int seceete

 

Alleen boeleerde vry,

 

Dede Procris de wete.

 

Procris gants vol onwaerden

 

Hoorden dit bedrijf,

 

Viel in onmacht ter aerden;

 

Wee mijn arm Wijf!

 

Zal ick in’t ghepijn

 

Van mijn Lief met geschille

 

Aldus verstooten zijn

 

Al om een anders wille.

 

Cephalus met verlanghen

 

T’huys komende daer,

 

Al wat hy had ghevanghen

 

Brocht hy Procris: maer

 

Zy nam voor hem siet

 

Van dese loose laghe

 

Hem te segghen niet

 

Voor dat zijt selve saghe.

 

Des morgens vroeg als ’t paste

 

Cephalus vermaert,

 

Nam zijnen schicht en raste

 

Hem ten bossche-waert,

 

En Procris zijn Lief

 

Quam daer den Quidam seyde

 

Secreet als eenen dief,

 

Cephalus zy verbeyde.

 

Cephalus als te vooren

 

Nae ghewoonte sprack:

 

Komt Aura Lief verkooren,

 

Ghy zijt mijn ghemack.

 

Dit werdt haest verstaen

 

Van Procris, die ’t besuchte,

 

Roerende in de blaen,

 

Maeckte eenigh gheruchte.

 

Cephalus meende puere

 

’t Was een Dier ’t welc liep,

 

Schietend’ op avontuere,

 

Amy! dat zy riep:

 

Daer sagh hy terstont

 

Zijn Lief liggen in smerte,

 

Doodelijck ghewondt

 

Met den schicht in haer herte.

 

Hem dogt als man weemoedig

 

Dat zijn herte brack,

 

Als hy den schicht seer bloedigh

 

Uyt haer wonde track:

 

Maer als zy den sin

 

Van haer komste verhaelde,

 

Verstont hy datse in

 

Den naem van Aura dwaelde.

 

Om kussen hy haer wende,

 

(Wie ’t benijde loos)

 

In zijne armen ende

 

Zy haer leven broos;

[p. 29]

 

Al dit lijden benout

 

’t Aensien heeft hem verdroten

 

Noyt Iagher in het Wout

 

Heeft leeder Wilt geschoten.

 

Prince, door’t licht gelooven

 

Quam die ongheval.

 

Laet u doch niet verdooven,

 

Zijt ghewaerschout al:

 

Om te mijden ’t fel

 

Fenijn der quade Tonghen,

 

Dient dit Liedeken wel

 

Dickmael van ons gesongen.