De Haarlemsche spoorwagen


Het kerkerleven. Thans zuchtend is dit kerkerleven, Gekluisterd door het zwaarst verdriet, (bis.) Kunt gij alleen mijn hoop doen leven,
[pagina 52]
En daarom, ach, vergeet mij niet. (bis.) Vergeet mij niet. Zoetlief! wat ramp is mij beschoren, Wat smarte baart mij uw verdriet, Doch wees gerust en wil mij hooren, Vergeten zal 'k u eeuwig niet, Neen eeuwig niet. Gij zijt het die mij doet zuchten, De traan die aan mijn oog ontvliedt, Gevangen zal ik voor u duchten, Daarom, zoetlief! vergeet mij niet, Vergeet mij niet. Neen, nimmer zal ik u vergeten, Hetzij in vreugde, ramp of smart, En zuchtend naar het uurtje streven, Om u te drukken aan mijn hart. Ja aan dit hart. Bewandel steeds het pad der rozen, Vergeet deez' stille tranen niet, Ik heb u eenmaal uitverkozen, En daarom, ach! vergeet mij niet, Vergeet mij niet. Mijn heil op aard is thans verdwenen, En ach, mijn droefheid is zoo groot, Verwijderd van u zal ik weenen, En blijven trouw tot in den dood, Tot in den dood. Geduld zal dan ons lot verzachten, Tot dat ik hoop 'loos wederkeer, De Hemel schenke u steeds krachten, Zoo krijgen wij dan ons begeer, Ja ons begeer.