De Nieuwe Haagsche Nachtegaal

[DE blonde dageraat,]

STEM: O schoone Chariclea

DE blonde dageraat,
Verspreyd haar glans de Telgjes door en door;
Het morgen-sterretje staat,
En flickert met haar straeltjes lieflijk voor,

[p. 190]

 

De vensters van mijn Nymphjes Tent,

 

Alwaar ik niemant zie omtrent.

 

't Gevogelt in het wout,

 

Van blijdschap dertel speeld en tiereliert;

 

De Telgjes nat bedouwt,

 

Met blader, loof, en bloeyseltjes verciert;

 

Getuygen al de zoete Min,

 

Van mijn verliefde Velt-goddin.

 

Wiens Leden afgeslooft,

 

Door 't vryen van de lieve lange nacht,

 

Leggen door slaap berooft,

 

Van zoete Min, en minnelijke macht:

 

Zy ronkt met zoete zuchjes uyt,

 

Komt Thyrsus by u lieve Bruyt.

 

Wat zoete droomen zijn 't,

 

Die gy zo zoetjes prevelt binnens monds?

[p. 191]

 

Eylaci! zo het schijnt,

 

Acht zy Philander niet, die zo goed ronds,

 

Hier onder deze groene Tak,

 

Lerinde eerst van Min aansprak.

 

Gy weet Lerinde dat,

 

U lipjes zoet bedoude rooder mond,

 

Zo dikmaal zijn bespat,

 

Met Nectar, die Iupijn my heeft gejont,

 

Te drukken aan u lipjes teer,

 

Als ik u kusten, en gy my weer.

 

Wat zoete vryigheidt,

 

Is in ons vryeragie niet geschied:

 

Philander droevig schreyd,

 

Nu dat Lerinde Thyrsus minne bied:

 

En slaat Philander voor het hooft,

 

Nu gy zijn zinnetjes hebt gerooft.

[p. 192]

 

't Gaat by de Herders om,

 

En by de Harderinnetjes is 't gemeen:

 

Zoo 'k in 't gezelschap kom:

 

't Is al, Philander heeft een blaeuwe scheen:

 

Philander leeft in swaer getreur:

 

Lerinde gaet met Thyrsus deur.