Haagse liederhandschrift

96. [Des is ghaer ontmaysyn lanch]

Des is ghaer ontmaysyn lanch,
Das ych nie van hertsen zanch
Vrolich dorch eyn wijf.
Mir vreuden vrouwe, die halt kijf
Oph mich arm man also vasten:
Sal ich in vrolich leven rasten,
Des mach algader walden;
Wil si, ich moys in sorghen halden,
Zus truer ich zender menichfalt
[...............]
Of ze mir vrolich 't leven nemt,
Wie snode das reyne wive tsent!
Waeldoen unde vrolich leven
Is boven alle duegt verheven.
Si hayt mir sorgen vil gesant;
Ydoch so bin ich gewant
T(t)so yr mit hertsen unde gewalt,
Al geeft si sorgen mennichfalt.
This altoes der hertsen aert,
Dat si tijt onde vaert,
Daer si ontfinc die wonden;
Dat is ter waerheyt ondervonden.
Tsivel had mich so versaecht,
Mistroest quam daertso geiaecht,
Onde had mich vilna die sinne gedalt.
Hophe keret mit gewalt,
Troest die wil des mede walden,
Dat was gayr tso minen salden,
Des versin ich wijf onde man.
[...............]

[fol. 55vb]

 

Wie sal vrolich leven leyden,

30

Hi moet verleent siin van hem beyden:

 

Hope ende troest, dat sijn twee saken,

 

Die mennegen bedruefden blide maken.

 

Sus willich hoges muedes leven,

 

Oph hophe, das se noch sal geven

35

Vrueden vele sonder getal.

 

In yr genade lays ich al,

 

Lijf, herts, moyt unde sin,

 

Het si verlies, 't si gewin.

 

Ich hope, ir wijflich moet

40

Sal si keren in oetmoet,

 

Unde mir genade doen aenscijn.

 

Werde, lieve vrouwe mijn,

 

Wil[d]ir [...] wijflich guede,

 

So mach ich leven hoges mÜede;

45

Onde alder zalde mede wesen,

 

Wildir mit gonsten hulphe geven.