Haagse liederhandschrift

32. [Het sin lude die mich vragen

Het sin lude, die mich vragen
Om des lyven meyen bloet,
Dar ich niet van in kan gezagen,
Sint mer die mey gheen vrude doyt.

Mich heeft een ridder, die waldoen haet;
Tot geenre tijt hi es gemint,
Den trouwen goeden hi versmaet,
Niet hi es ter doecht gezint,
TzÜ der archeit hi hem geeft,
Node ich hem doget wenschen,
Want argelist in hem cleeft;
Alte zelden hi eerlijc leeft,
Ghelijc den goeden menschen.

Al zin meynen ist buesheit,
Sonder doecht is al zin wesen,
Oec doet hi ongetruwicheit,

[fol. 15vb]

 

Niement ich hore prisen desen,

 

Onreyne gelaet ist hem vast,

 

Nemmermeer hi eer bejaecht,

20

DaerzÜ is hi een onwert gast,

 

Nergent hi wil spien na rast,

 

Hem en ruecht, wie hem beclacht.

 

 

 

Manheit hait er och begeven,

 

Nicht vrom is er bevonden,

25

Der goeder wijf haesent zin leven,

 

Ghein doget he sprac al sine stonden,

 

Hogen name zal he scuwen,

 

Nemmermee he staet na lof,

 

Den goeden mach wal vor hem gruwen,

30

Min dan niet he mint den truwen

 

In alre goeden heren hof.

 

 

 

Augustin